Een vruchtbare dialoog tussen Islam en Christendom

In Trouw las ik over de in 1996 in Turkije vermoordde priester Andrea Santoro. Andrea Santoro verwoordde de basis voor een vruchtbare dialoog tussen islam en christendom als volgt:
„Een instinctief gevoel voor God en zijn voorzienigheid; spontane verwelkoming van Zijn woord en Zijn wil; een overgave vol vertrouwen aan Zijn leiding; dagelijks gebed te midden van de activiteiten van alledag; zekerheid over het hiernamaals en de wederopstanding; de heiligheid van het gezin; de waarde van eenvoud, van wezenlijke zaken, van gastvrijheid en solidariteit.”
Prachtige woorden, laten we hier een voorbeeld aan nemen als basis voor een vruchtbare dialoog.

Diakenwijding

Afgelopen zaterdag 20 november heb ik de diakenwijding mogen ontvangen uit handen van bisschop Jozef Punt. Het was een bijzondere Eucharistieviering en dag. Mijn moeder en drie broers, familie, vele vrienden en kennissen waren er bij aanwezig, ik dank God uit het diepst van mijn hart dat ik de wijding en deze dag heb mogen meemaken. Zie: http://www.tiltenberg.com/cms/index.php?view=article&catid=1%3Alatest-news&id=430%3Adiakenwijding-20-november&tmpl=component&print=1&layout=default&page=&option=com_content

De Dedemsvaart als redding in Slagharen

Naar aanleiding van de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog 65 jaar geleden stond er een oproep in dagblad Trouw om verhalen over de oorlog in te sturen.
Hieronder een verhaal over mijn voorouders:

Als kind hoorde ik altijd de spannende verhalen van mijn ouders uit hun jeugd. Een ervan is over de onderduikers tijdens de Tweede Wereldoorlog, dit heb ik altijd willen verfilmen omdat het zo’n bijzonder verhaal is. De ouders van mijn vader en moeder woonden schuin tegenover elkaar in Slagharen aan de Dedemsvaart. Opa Belt had een gemengd bedrijf, hij bezat koeien, varkens, kippen en land. Opa Leijrik had een pluimveefokbedrijf. Tussen beide boerderijen lag de Dedemsvaart, met in de verte een ophaalbrug om aan de andere kant van het kanaal te komen. Tijdens de oorlog op Hemelvaart 18 mei 1944 hebben mijn ouders elkaar pas leren kennen, wat wonderlijk is gezien hun gezamenlijke geschiedenis.

Nadat de oorlog in ‘40 was uitgebroken en in 1941 de spoorwegstaking het land plat legde moest een echtpaar waarvan hij actief was geweest bij de Spoorwegen in Amersfoort onderduiken, het werd bij Opa Belt. Voor de kinderen heetten ze ‘Oom Theo en Tante Grada’. Bij een razzia doken ze letterlijk in een kuil achter de boerderij onder de grond. In de loop van de oorlog kwamen er meer onderduikers en logés, ook een boerenechtpaar waarvan de boerderij in beslag genomen was. Op een gegeven moment kwamen er zoveel ook Joodse verzetstrijders uit ondermeer Castricum en Den Brielle dat de ondergrondse kuil niet meer volstond. Opa bedacht dat mensen bij een razzia ook konden schuilen in de hooiberg. Door balen weg te nemen konden er logés midden in de hooiberg wegduiken. De Duitsers staken bij controle hun bajonetten diep in de hooiberg. Iedereen stond doodsangsten uit. In het een na laatste oorlogsjaar waren er gelijktijdig 21 onderduikers waaronder vijf kinderen, waardoor ook de hooiberg niet meer volstond. Opa Leijrik die aan een doorgaande weg aan de overkant woonde kon minder onderduikers huisvesten, hij had twee onderduikers uit Utrecht en later tijdens de hongerwinter mensen die mee aten, waaronder een kleine rossige jongen. Er kwamen steeds meer razzia’s, de Duitsers struinden alle boerderijen af op zoek naar eten en onderduikers. De oplossing om de onderduikers uit hun handen te houden werd gevonden door met een roeiboot de logés over het kanaal te zetten. Als de Duitsers eerst langs Opa Leijrik gingen en zij vertrokken daar dan moesten ze ongeveer een halve kilometer verderop de ophaalbrug over waar de brugwachter natuurlijk zorgde voor oponthoud. Daarna moesten de Duitsers aan de overkant van het kanaal eerst langs café Wehkamp en dan langs de oude meelfabriek om bij Opa Belt te komen. Ondertussen waren de onderduikers in alle haast weer teruggezet. Op een winteravond in ’44 werden enkele onderduikers die in ‘spertijd’ buiten liepen door toevallig passerende Duitsers opgepakt en naar Kamp Ommen gestuurd. Mijn moeder fietste op een fiets met houten banden iedere dag over de gladde wegen naar Ommen om ‘haar’ ouderduikers eten te brengen. Na de verschrikkelijke hongerwinter met vele passanten en te weinig voedsel voor iedereen kwam gelukkig in ’45 de bevrijding. Mijn ouders zijn het jaar erop op Maria Tenhemelopneming 15 augustus 1946 verloofd. Veertig jaar later op 1 april 1986 is Opa Belt gestorven; op weg naar zijn laatste rustplaats liepen er onderduikers uit Castricum, Den Brielle en Amersfoort met familie mee in zijn begrafenisstoet.
Zie: http://www.trouwcommunities.nl/schrijf/je-in-de-krant.html?entry=1682

Johannes de Ziener

Enige jaren geleden ben ik op reis geweest naar het eiland Patmos en de grot van Johannes. Volgens de Grieks-Orthodoxe traditie is Johannes de schrijver van het evangelie, de brieven en de openbaringen. Inmiddels weten we dat de Johannes die woonde op Patmos de schrijver was van alleen de Openbaringen; de Apocalyps. Vanaf de boot zien we van verre het machtige Johannesklooster, gevestigd op de hoogste bergtop van het eiland, uit zee oprijzen. Het klooster huisvest ook een theologische hogeschool voor Orthodoxe priesters. Ontroerend is het binnen te treden in de haast spelonkachtig aandoende grot waar Johannes zijn visioenen ontvangen heeft. Waar hij gelegen en gesteund heeft op de zeer hoge leeftijd van ca. 95 jaar! De nis aan te raken waar Johannes zijn hoofd heeft neergelegd. De uitgesleten holte aan te raken waaraan hij zijn hand vast kon houden om zijn stramme lijf omhoog te trekken. Daarbij geholpen door zijn trouwe dienaar Prochorus, een van de zeven eerste diakens. We zien ook de natuurlijke lessenaar in de rots die gebruikt werd om de Openbaringen te schrijven en het uitzicht vanuit de grot op de zee die Johannes zo vaak aanhaalt in de Openbaringen. Johannes ziet: ”... een glazen zee, kristal gelijk.” Ik realiseer me dat de wapenspreuk van de Kathedrale Basiliek Sint Bavo in Haarlem: ‘Getooid als een Bruid’ uit de Openbaringen komt. De Sint Bavo, zo ver weg en tegelijk zo dichtbij. Verder is er in de grot aan het plafond een scheur te zien die, volgens de overleveringen, ontstaan is tijdens een zeer heftig visioen. Een scheur die vertakt en uiteenvalt in drie lijnen, zoals de Grieken zeggen; in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, de hele aarde omvattend. Na in stilte gebeden te hebben verlaten we de grot en bezoeken we het museum van het Johannesklooster. Daar ligt een zesde eeuws handschrift van het Marcus evangelie, goudgekleurde letters op grote vellen porfiergekleurd perkament. Als laatste bezoeken we het dorpje Chorá. Het dorpje zelf is klassiek Grieks, oogverblindend witte huisjes met blauwe deuren en daken, we zijn weer terug in toeristisch Griekenland.
Voor wie meer wil lezen over Johannes zijn evangelie, brieven en aan hem geopenbaarde geheimen kan zich intekenen voor een eenmalige heruitgave van het boek met de titel: Johannes de Ziener. De auteur Jan Nieuwenhuis o.p. schreef met Johannes de Ziener het boek van zijn leven. Helaas is het al jaren uitverkocht. De website van de Dominicaanse familie in Nederland organiseert een eenmalige en kleinschalige heruitgave - mits er genoeg mensen intekenen. Het is een monumentaal werk, niet alleen door de omvang ervan, maar vooral door de rijkdom. Nieuwenhuis legde er zijn exegetische kennis in, zijn pastorale hart, zijn fijnzinnige gevoel voor taal en het vuur van zijn leven als Dominicaan.
Voor de lezers van de website www.dominicanen.nl - en andere belangstellenden – wordt er een eenmalige heruitgave voorbereid, in samenwerking met uitgeverij Valkhof Pers. Dat is vanwege de omvang van het boek – dat bijna duizend pagina’s telt – geen eenvoudige klus.
De heruitgave kan alleen doorgaan als er meer dan 175 mensen zijn die een exemplaar bestellen à € 85.- (incl. verzendkosten binnen Nederland). Het boek zal niet in de boekwinkels aangeboden worden, maar alleen op deze manier.
Wilt u deze bijzondere uitgave hebben of cadeau geven? Dit kan door een e-mail te sturen naar info@dominicanen.nl. Op de site van de Dominicaanse familie zal geregeld gemeld worden hoe de stand is, en of de heruitgave doorgaat. Wilt u verder met Johannes, de ziener? U heeft tot 1 mei 2010 om zich aan te melden.

Zusters Franciscanessen en Dominicanessen

Verschrikkelijk is het te lezen en te horen wat door religieuzen onschuldige jongens en meisjes is aangedaan. Ik voel de pijn en het verdriet, onmachtig te zijn en overgeleverd te zijn aan anderen. Er is veel misdaan en er dient ook volledig uitgezocht te worden wie wat misdaan heeft, hoe dit heeft kunnen gebeuren en waardoor dit heeft kunnen gebeuren. Het doel is dat de direct getroffenen, de slachtoffers en zij die hieronder lijden het hun aangedane misbruik een plaats kunnen geven en het leven weer beter aankunnen en positief kunnen hernemen, en dat ook de kerk innerlijk gereinigd verder kan gaan. Ook ik voel me door de dagelijkse nieuwsgeving bezwaard en bedrukt voel me er ook medeverantwoordelijk voor.
Evenzeer vind ik het minstens zo pijnlijk dat álles; de hele katholieke kerk en ál haar voorgangers terecht worden gewezen.
52 jaar geleden ben ik in Twente geboren met een handicap. Van mijn eerste tot mijn negenendertigste levensjaar ben ik hiervoor meer dan twintig maal langere tijd opgenomen geweest in ziekenhuizen voor behandeling. Eerst in het Sint-Elisabethziekenhuis in Almelo waar ik de eerste dag van mijn leven liefdevol ben opgenomen, verzorgd en gedoopt door de Zusters Franciscanessen van Denekamp. Vanaf mijn vierde jaar, nadat mijn ouders verhuisd waren naar de Betuwe, ben ik acht maal behandeld geweest in het Elisabeths Gasthuis in Arnhem. Daar verwelkomden mij de Zusters Dominicanessen van Neerbosch mij ieder jaar weer hartelijk. In het bijzonder hoofdzuster Xaviera, die in 2004 op de gezegende leeftijd van 94 jaar is overleden. O, wat had ik een angst voor al die injecties, operaties en hechtingen en toch ging ik bijna ieder jaar van mijn jeugd met plezier naar het ziekenhuis om de zusters weer te zien. Dankzij hen, de vriendelijkheid en hartelijkheid van al deze zusters overwon ik angst, verdriet en pijn. Daarom is het zo pijnlijk te lezen wat andere zusters en broeders, in diezelfde tijd, leeftijdgenoten van mij hebben aangedaan. Ook zij waren overgeleverd aan anderen maar ontvingen geen liefde en bescherming maar werden daarentegen misbruikt.

De zusters die ik heb mogen ontmoeten in mijn leven hebben ook mij de inspiratie gegeven die ook zij ontvingen van Jezus Christus om voor Hem te kiezen en Hem na te volgen. Nu, een tiental jaren later, ben ik student aan het Theologisch Instituut Sint-Bonifatius op de Tiltenberg in Vogelenzang en volg ik de opleiding en vorming tot diaken binnen het Bisdom Haarlem-Amsterdam. Hierdoor hoop ik de liefde en het geloof op een betere wereld, hier en nu en later uit te kunnen dragen. Ook aan de meer dan dertig jongens en meiden die wij begeleiden op weg naar hun Vorming 5 juni aanstaande in de Sint Agathakerk in Zandvoort.